แมลงศัตรูระบาดในหม่อน

ระวังโรคและแมลงศัตรูหม่อนระบาดช่วงปลายฤดูฝนและฤดูหนาว ในช่วงปลายฤดูฝนเข้าสู่ฤดูหนาวมักมีโรคและแมลงศัตรูหม่อนหลายชนิดระบาด อาทิ โรคราสนิม โรคราแป้ง โรคใบจุดกุหลาบเพลี้ยแป้ง และแมลงหวี่ขาว เป็นต้น เกษตรกรผู้ปลูกหม่อนจึงควรหมั่นตรวจสอบความผิดปกติของแปลงหม่อนหากพบการระบาดจะได้กำจัดได้ทันท่วงทีและไม่ก่อให้เกิดความเสียหายแก่ต้นหม่อน โดยแมลงศัตรูหม่อนที่สำคัญและมักระบาดในช่วงนี้ ได้แก่ แมลงหวี่ขาว ซึ่งสามารถแพร่กระจายและระบาดในสวนหม่อนตลอดปี แต่จะพบมากในช่วงปลายฤดูฝนและฤดูหนาว ตั้งแต่เดือนสิงหาคมถึงเดือนมกราคม ลักษณะของแมลงหวี่ขาวที่สามารถสังเกตได้ คือ จะมีขนาดเล็ก ตัวเต็มวัยมีขนาด 2 มิลลิเมตร มีปีก 2 คู่ สีขาวอ่อน มักพบตามใต้ใบบริเวณยอดเพื่อวางไข่และพบตามใบแก่ แมลงหวี่ขาวตัวเต็มวัยจะวางไข่เป็นฟองเดี่ยวๆ ด้านใต้ใบใกล้กับเส้นใบ ไข่มีลักษณะยาวเรียว มีก้านสั้นๆ ยึดติดกับใบ ตัวอ่อนจะพบใต้ใบที่โตเต็มที่ ส่วนดักแด้มักพบในใบส่วนล่างกิ่ง แมลงหวี่ขาวจะทำลายต้นหม่อน โดยดูดกินน้ำเลี้ยงจากใบหม่อนเป็นอาหาร และถ่ายมูลเป็นน้ำหวาน ออกมาติดใบหม่อนซึ่งเป็นอาหารอย่างดีของราดำ หากมีการระบาดรุนแรงแล้วทั้งราดำและตัวแมลงหวี่ขาวจะมีผลทำให้ใบหม่อนไม่เหมาะสมต่อการเลี้ยงไหม ใบส่วนล่างจะเหลืองและร่วงหล่น เนื่องจากความชื้นและปริมาณธาตุไนโตรเจนในใบลดลง

นายประเสริฐ โกศัลวิตร อธิบดีกรมหม่อนไหม กล่าวว่า การป้องกันและการกำจัดแมลงหวี่ขาวนั้น เกษตรกรควรหมั่นตรวจสวนหม่อน หากพบตัวอ่อนและตัวเต็มวัยบริเวณยอดหรือใบแก่ส่วนกลาง อาจใช้สารฆ่าแมลงที่มีสารพิษตกค้างสั้น อาทิ มาลาไธออน หรือ อ๊อกซามิล อัตรา 20 ซีซี/น้ำ 20 ลิตร หรือ โปรมีคาร์บ 50 กรัม ผสมน้ำ 20 ลิตร ฉีดพ่น หลังจากนั้น 15 วัน จึงเก็บใบหม่อนไปเลี้ยงไหม โดยการพ่นสารเคมีควรพ่นในช่วงเวลา 07.00 – 09.00 น. เนื่องจากเป็นช่วงเวลาที่มีปริมาณแมลงหวี่ขาวอยู่ตามใบมากกว่าเวลาอื่น นอกจากนี้อาจใช้สารเหนียวพวกวาสลีนขาว ทาแผ่นพลาสติกสีเหลือง นำไปปักระหว่างแถวหม่อน เพื่อประเมินการระบาดและป้องกันกำจัด หรือใช้น้ำหมักจากใบกระเพราหรือใบโหระพา อัตราส่วน 50 กรัม/น้ำ 1 ลิตร ทิ้งไว้ 1 คืน จากนั้นกรองเอากากออกแล้วนำไปฉีดพ่นในแปลงหม่อน หรือใช้น้ำส้มควันไม้ฉีดพ่นบริเวณหลังใบที่มีแมลงหวี่ขาวเกาะอยู่ โดยฉีดพ่นทุกๆ 7 - 10 วัน ซึ่งน้ำส้มควันไม้จะไม่เป็นอันตรายต่อหนอนไหม หรืออาจกำจัดโดยใช้ศัตรูตามธรรมชาติ อาทิ ด้วงเต่าลาย และแตนเบียนเป็นต้น

สำหรับโรคหม่อนที่สำคัญและมักพบในช่วงปลายฤดูฝนเข้าฤดูหนาว คือ โรคราสนิม โดยสปอร์ของเชื้อราจะแพร่กระจายไปกับฝนและลม ความรุนแรงของโรคจะมากขึ้นตามอายุของใบหม่อน ใบหม่อนที่แสดงอาการของโรคนี้ เริ่มแรกจะเห็นเป็นจุดเล็กๆ สีเหลือง และขยายขึ้นเป็นตุ่มแผลใหญ่ขึ้น เมื่อเนื้อเยื่อใบหม่อนถูกทำลายและแตกออกจะเห็นสปอร์ของเชื้อรามีลักษณะเป็นผงสีน้ำตาลปนแดงคล้ายสนิมกระจายอยู่บริเวณผิวด้านใต้ใบหม่อน หากระบาดรุนแรงจะทำให้ใบหม่อนมีสีเหลืองทั้งใบและแห้งเป็นสีน้ำตาลและร่วงหล่น ซึ่งทำให้ใบหม่อนมีคุณภาพต่ำไม่เหมาะที่จะนำไปเลี้ยงไหม

การป้องกันและกำจัดโรคราสนิมนั้น ควรใช้วิธีผสมผสานในการบริหารจัดการแปลงหม่อน โดยเริ่มตั้งแต่การเลือกปลูกหม่อนพันธุ์ที่ทนทานต่อโรคราสนิม เช่น พันธุ์คุณไพ พันธุ์สกลนคร การลงปลูกหม่อนแบบแถวเดี่ยว การเพิ่มระยะปลูกหม่อนให้มากขึ้น โดยระยะห่างระหว่างต้นไม่น้อยกว่า 75 เซนติเมตร ระยะห่างระหว่างแถวไม่น้อยกว่า 2 เมตร ควรตัดแต่งกิ่งหม่อนให้โปร่ง และไม่ปล่อยให้ใบหม่อนมีอายุแก่เกิน 3 เดือน ในกรณีพบการระบาดรุนแรงให้ตัดแต่งกิ่งและนำกิ่งและใบหม่อนไปเผาทำลาย หรือพ่นด้วยสารกำจัด เชื้อรา เช่น ไตรอะดิมิฟอส, โปรพิโคลนาโซล หรือไดฟิดนโคลนาโซล หากมีการพ่นสารเคมีควรเว้นระยะการเก็บใบหม่อนไปเลี้ยงไหมโดยระยะที่ปลอดภัยคือ หลังพ่นสารเคมี ๒๐ วัน สำหรับกิ่งและใบหม่อนที่ตัดทิ้งควรนำไปเผาทำลาย ไม่ควรนำกิ่งมาคลุมแปลงหม่อน โดยเฉพาะกิ่งหม่อนที่มีเชื้อราโรคราสนิมเข้าทำลาย เนื่องจากจะเป็นแหล่งเพาะอาศัยของเชื้อโรคต่อไปได้

อ้างอิง:www.dailynews.co.th

ส่งความคิดเห็น