ลุงชุม เสาหิน เกษตรกรตัวอย่าง

ลุงชุม ​เสาหิน เกษตรกรตัวอย่าง -“ยางพารา” ถือเป็นพืชเศรษฐกิจที่สำคัญของโลก ซึ่งปัจจุบันมีการขยายพื้นที่ปลูกเพิ่มขึ้นในเกือบทุกภูมิภาคและทุกประเทศอย่างต่อเนื่อง โดยเฉพาะในแถบประเทศที่เคยเป็นแหล่งปลูกยางพาราเดิมและประเทศปลูกยางพาราใหม่ ทั้งนี้จากข้อมูลขององค์กร IRSG (Internation Rubber Study Group) ระบุว่า ในปี 2549 ความต้องการใช้ยางพาราของโลกมีมากถึง 8.96 ล้านตันและมีแนวโน้มสูงขึ้นต่อเนื่อง โดยคาดการณ์ว่าประมาณปี 2563 ปริมาณความต้องการใช้ยางธรรมชาติจะสูงกว่ากำลังการผลิต ซึ่งเป็นผลจากการเติบโตอย่างต่อเนื่องของอุตสาหกรรมยานยนต์ของประเทศจีนและอินเดีย

สถานการณ์ดังกล่าวนับเป็นโอกาสดีของเกษตรกรผู้ปลูกยางพารา เนื่องจากประเทศไทย ถือเป็นประเทศผู้ผลิตยางพาราอันดับต้นๆของโลก โดยมีพื้นที่ปลูกยางพาราจำนวนมากกว่า 14.3 ล้านไร่ ประกอบกับเมื่อปี 2546 รัฐบาลมีนโยบายขยายพื้นที่ปลูกยางใหม่ในประเทศ โดยจัดทำโครงการส่งเสริมการปลูกยางพาราในเขตปลูกยางใหม่ภาคเหนือและภาตะวันออกเฉียงเหนือ จำนวน 1 ล้านไร่ขึ้น ส่งผลให้ปัจจุบันประเทศไทยสามารถผลิตน้ำยางได้ประมาณ 3.123 ล้านตัน เพิ่มขึ้นจากเดิมที่มีผลผลิตยางรวมอยู่เพียง 3.02 ล้านตัน หรือประมาณ 5.86%

ปัจจุบันยอมรับว่า “โครงการยางพารา 1 ล้านไร่” ประสบความสำเร็จอย่างมาก โดยมีเกษตรกรจำนวนมาก ทั้งภาคเหนือ และภาคตะวันออกเฉียงเหนือ เข้าร่วมโครงการอย่างต่อเนื่อง อีกทั้งยังมีกลุ่มเกษตรกรที่ยังไม่ได้เข้าร่วมโครงการเรียกร้องให้รัฐบาลสานต่อโครงการอีกครั้ง ซึ่งเป็นผลจากราคาน้ำยางดิบที่ปรับตัวเพิ่มขึ้นเฉลี่ยถึงกก.ละ 100-110 บาท ทำให้เกษตรกรจำนวนไม่น้อยเชื่อมั่นว่า ยางพาราจะเป็นอีกหนึ่งอาชีพที่สร้างความมั่นคงด้านรายได้ และช่วยทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของเกษตรดีขึ้น

“ลุงชุม เสาหิน” วัย 67 ปี เกษตรกรบ้านหัวนา ตำบลทุ่งกล้วย อำเภอภูชาง จังหวัดพะเยา เป็นตัวอย่างของเกษตรกรที่ทุ่มเทชีวิตให้กับการปลูกยางพารา ซึ่งได้แรงบันดาลใจในการปลูกยางมาตั้งแต่ปี 2533 หลังจากเดินทางไปหาเพื่อนที่อยู่ในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ และเห็นว่าเพื่อนมีรายได้จากกรีดยางพาราทุกวัน ทำให้สนใจและอยากจะปลูกยางพาราบ้าง แม้ว่าขณะนั้นยางพาราจะมีราคาเพียงแค่กิโลกรัมละ 20 บาทเท่านั้น เนื่องจากมองว่ายางพาราเมื่อมีอายุกรีดจะสามารถทำรายได้ให้เจ้าของสวนทุกวัน จึงน่าจะเป็นอาชีพที่สร้างความมั่นคงในอนาคต

ลุงชุม ขยายความให้ฟังว่า ในช่วงแรกลุงชุมไม่ได้สนใจปลูกยาพาราแค่คนเดียว แต่ยังชักชวนเพื่อนบ้านอีก 48 ครอบครัวเข้าร่วมปลูกยางพาราด้วย โดยการสั่งซื้อกล้ายางจากจังหวัดตรังในราคา 15 บาท/ต้นส่งถึงบ้าน ซึ่งในตอนนั้นลุงชุมมีพื้นที่สำหรับปลูกยางพารากว่า 21 ไร่ แต่ช่วงหลังเกิดภัยพิบัติไฟไหม้ทำให้เหลือพื้นที่เพียง 10 ไร่ และเหลือสมาชิกปลูกยาง 24 ครัวเรือนเท่านั้น อย่างไรก็ตามด้วยความอดทนและความพยายามในการพัฒนาวิธีปลูกยางให้เหมาะสมกับสภาพพื้นที่ ซึ่งปัจจุบันนอกจากสวนยางที่ปลูกไว้จะช่วยให้ลุงชุมสามารถที่จะปลดหนี้สินได้ ยังมีเงินที่เหลือพอไปใช้ลงทุนในที่ดินเพิ่มขึ้นเพื่อขยายพื้นที่ปลูกยางพาราเพิ่มอีกด้วย ขณะเดียวกันสมาชิกรายอื่นต่างก็มีมีชีวิตที่ดีขึ้น ทั้งมีเงินเก็บและมีรถกันแทบทุกครอบครัว

ลุงชุม เล่าย้อนให้ฟังว่า ต้นยางพาราที่ปลูกตั้งแต่ปี 2533 เริ่มให้ผลผลิตและกรีดยางได้ในช่วงปี 2540 จากนั้นจึงได้นำไปขายที่จังหวัดระยองและรู้สึกว่าตนเองมีรายได้เพิ่มมากขึ้น พอมาในช่วงปี 2546 รัฐบาลมีการดำเนินโครงการยาง 1 ล้านไร่ จึงได้ร่วมกับเพื่อนเกษตรกรในชุมชนได้เข้าร่วมโครงการด้วย เพราะเห็นกับตาของตัวเองแล้วว่ายางพาราในภาคเหนือสามารถเจริญเติบโตและให้ผลผลิตน้ำยางในปริมาณที่มากไม่แพ้กับภาคใต้เช่นกัน นอกจากนี้ยังไม่มีปัญหาโรคและแมลงด้วย ซึ่งปัจจุบันต้นยางในโครงการของลุงมีอายุ 7 ปีแล้ว พบว่ามีอัตราการเจริญเติบโตดีสม่ำสเมอ และสามารถเปิดกรีดได้แล้ว

“ลุงปลูกพืชมาแล้วเกือบทุกชนิด ทั้งพืชไร่ เช่น ข้าวโพด มันสำปะหลัง รวมทั้งทำทำสวนลำไย แต่ก็ไม่ทำให้มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น เพราะราคาไม่แน่นอน คนปลูกก็ไม่มีสิทธิจะกำหนดราคารับซื้อได้ที่ผ่านมาจึงมีแต่หนี้สิน แต่หลังจากปลูกยางครบอายุกรีดก็มีรายได้สม่ำเสมอทุกวัน นอกจากนี้ในช่วง 3 ปีแรกของการปลูกลุงยังมีรายได้เสริมจากพืชแซม เช่น ข้าวโพด และถั่วต่างๆด้วย” ลงุชุมกล่าว

ท้ายสุดลุงชุม เล่าว่า รู้สึกดีใจที่มีส่วนช่วยให้ลูกหลานในชุมชนได้รู้จักกับการทำสวนยางพารา เพราะอย่างน้อยความสำเร็จในการปลูกยางของลุงกลายเป็นแรงจูงใจทำให้พื้นที่ใกล้เคียงหันมายึดอาชีพปลูกยางพารามากขึ้น ลูกหลานไม่ต้องทิ้งถิ่นฐานไปหางานในกรุงเทพเหมือนที่ผ่านมา ซึ่งเมื่อครอบครัวได้อยู่กันพร้อมกันก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยให้ปัญหาทางสังคมที่เคยมีลดน้อยลงตามไปด้วย จึงขอฝากถึงภาครัฐให้จัดทำแผนการพัฒนาและส่งเสริมการปลูกยางพาราในพื้นที่ภาคเหนือให้มีความชัดเจนมากขึ้น เพื่อเป็นทางเลือกด้านอาชีพให้กับเกษตรกรในระยะยาว รวมทั้งถ้าเป็นไปได้ขอให้ผลักดันการจัดตั้งจุดรับซื้อยางใน จ.พะเยา ซึ่งปัจจุบันเป็นพื้นที่ปลูกยางอันดับต้นในภาคเหนือ และอยู่ไม่ห่างจากประเทศจีนมากนัก น่าจะเป็นผลดีต่อการส่งออกยางในอนาคตด้วย

ส่งความคิดเห็น